![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqIWGxi1_qQXhuCoMVs7GAZjD-J0Ys57i6Ei6Dvneu4c9qOqIuwZCF4UYmKbR8E0j5jOKoJO8-xUVSNHtDbFzFKTxaLcYDbAHkjwII94_gorGP-c5OLTmMGVHtnw_LihduZRmKhyH7a3bT/s320/2.jpg)
carpe diem
é a primeira vez que vexo a miña
non como un reflexo, como un acto;
é o noso un ollar bífido,
sensible á máis mínima transformación
ó trascurrir do solpor
á multitude crítica do peito;
é, xa que logo, a túa oportunidade
arrebolada
a ocasión perfecta pra me esquenceres,
cando xa eu conveña a despedida
e perciba cara o lonxe, mentres marcho,
a túa decisión última das bágoas
unha inflexión
cara unha languidez
hai ese gusto acedo do vinagre,
un resaibo nas lecturas posteriores
hai este meu corpo deitado
que che envío a todas horas, a todas partes,
por todo signo ou mensaxe deste inverno