13

carpe diem

é a primeira vez que vexo a miña mirada nos teus ollos,
non como un reflexo, como un acto;
é o noso un ollar bífido,
sensible á máis mínima transformación das circunstancias,
ó trascurrir do solpor polas arterias,
á multitude crítica do peito;
é, xa que logo, a túa oportunidade de descubrir,
arrebolada sobre a curva incerta das pálpebras,
a ocasión perfecta pra me esquenceres,
cando xa eu conveña a despedida
e perciba cara o lonxe, mentres marcho,
a túa decisión última das bágoas

hai, canta razón tiñas,
unha inflexiónno meu falar húmido doutrora
cara unha languidez ausente, case cómica;
hai ese gusto acedo do vinagre, olor soamente,
un resaibo nas lecturas posteriores ó regreso;
hai este meu corpo deitado
que che envío a todas horas, a todas partes,
por todo signo ou mensaxe deste inverno