26

Es posible que no importe lo tan tibio
del adiós, que nos confunda
lo simplísimo de la fecha o de las horas,
lo durísimo de irse yendo con el tren a los andenes
lejanos del lugar que compartimos,
lo más duro aún de recordarnos tan adentro.
es posible, creo yo, si la memoria no me engaña,
recibir algún mensaje de esos días, un golpe de luz
sobre los ojos que, aun calientes de las lágrimas,
no perciben con claridad cada recuerdo;
y es posible, seguro, tan seguro estoy de que así sea,
tan firme me parece la memoria, tan severo
el olvido con lo inútil, que esta voz que te recuerda imprescindible
se engaña si te piensa de otra forma

25

v

promete sobre esta lousa

que has voltar na compaña

doutras almas cunha sombra

de luz acendida en compromiso

e que a terra que che entrego

nestes intres seña alimento

de regreso doutro ventre

por alumbrarte de novo
se é preciso.

24

sempre te agachas en cidades
inmensas para saber
que se te encontro
non foi casualidade
senon que sabía onde buscarte

23

teño

os ollos

cansos de ti

e húmidos

como se orballases neles

[como unxidos en óleos transparentes]

22

sei quen es e persigo letras timidamente,

paseo o corpo tralo nome que é de teu e que te nombra;

sei quen es e aventuro unha distancia próspera en ti,

tal é a clase da túa ausencia,

tal é a palidez indescifrable de lembrarte

21

si es que tu nombre te nombra,
o te llama a veces tan tarde al borde del sueño,
si es que tu nombre te nombra,
a ti, no-yo,
resto espiritual de las cosas,
si es que te llama o te nombra,
nada ya es anterior al nombre muerto de la nada

20

e bicaches co vento
os teus relieves
e amástesvos por min
(que non estaba)

19

máncame esta posesión incómoda dos labios]

teño a mao tan preto

como se a tocase a través do cristal

e a auga que escorre

[como se mollarme fose necesario]

máncame nos labios

e logo volve caprichosa, arregalándose

fitando lonxe

e logo volve inmensa cara o fondo de ti

e non te vexo

dóeme viaxar a ti polos labios

digo que me doe volver a ti por teres labios

e á vez regreso por eles

[e regreso]

manca atravesarte

como se te enchesen de dentes

e eu

derramado na boca

ó contacto agre e duro

descamo a pel

descuidoche sangue

na garganta

[e xa son boca]

a outra boca]

veño dun principio

no borde do labio

eiquí

na boca

e teño o hábito de quedar

de me demorar

longamente

no principio

se cadra é só iso

o hábito

de notala miúda nos meus dedos

[e ás veces nos labios

contra a tarde]

sempre é tarde de máis

sempre é máis tarde

descríboa:

[ ]

ten unha color que sucede

a color sucede á voz coa que chamas

ás colores

ten a color empapada do liño

[máis oceánica que os ollos]

se cadra é só iso

o hábito de non imaxinala

se cadra

existe sempre

e ten o aspecto inconfundible

do deserto aspecto dos espidos

deserto inconfundible

[se é árida ]

se cadra

sucédenos

como a tarde

[se sucede]

descríboa

[ ]

non lembro agora, ves?

non sei se é árida

e deserta

non sei

sequera

se sucede

descríboa

[ ]

descríboa cunha frase

como algo escrito e mutilado

descríboa cunha clase

de palabras graves

poño por caso

e non me dicen nada nin me morden

os labios ás veces

pola tarde

é cousa do hábito

é cousa do hábito

que non me dicen nada

cantas palabras teño improvisado

[sucedáneo da boca]

hai quen lle quere dicir

a exactitude dos puntos

a precisión da forma

o contorno

etcétera

pero niso eu só vexo xeometría

hai quen lle quere dicir

unha cidade enteira

de muros mansos

abeirada a un mar sen costa

sen area

[de pel inacadable]

se cadra

é cousa dun hábito

o traxecto da voz

o camiño oral e grave

das palabras que non son

acontecen e molestan

[sucedáneo da boca]

realidade da boca ]

hai unha boca de argazo para os investigadores

acontece coa mar aberta e a oleaxe

[para os que saben percorrer os labios

atarefadamente

vagar e logo abandonarse

hai outra clase de océano que a dos ollos]

18

tiven o mar cheo na língua
e so me restan fíos de auga insípida...

17

paisaje

estoy mirando a un cielo sin hojas:
ya no tengo tiempo para tu retraso

16

(iii)

son todas e cada unha das tardes,
ceibadas, devoradas, arrincadas
do lugar rarísimo do tempo...


nota: “cando pretendo erguerme
e un minuto se demora inutilmente
retrasando a tarde,
percibo a vibración dun corpo
que regresa ansiosamente cara a noite”

15

miércoles (ii)

vivo de mi humanidad y mi cuerpo encierra todas mis historias;
vivo de mi humanidad y no procuro el ruido que falta en su silencio
en la voz ajena, o en los labios que no tienen idioma;
vivo de mi humanidad y he aprendido a resignarme a no volar
y a no ser camaleón, a morder la almohada tantas noches
de carne tensa y amor enorme
vivo de mi humanidad
y alimentarme es pesado y me agota sobre ella;

he aprendido mientras tanto a no ser yo sino todo lo contrario,
a respetar la muerte devorada por mi cuerpo
y a volar no he aprendido por pereza;
he aprendido a no ser tú,
y a devolver los bocados que me sobran

14

se algo me doe agora non é estar preso dos teus xogos,
é saberme caníbal da túa carne, borracho dos teus líquidos;
e coñecer é descer por cada rizo, cada curva e cada parte,
e en cada fenda abrir un novo camiño cara o lume.

13

carpe diem

é a primeira vez que vexo a miña mirada nos teus ollos,
non como un reflexo, como un acto;
é o noso un ollar bífido,
sensible á máis mínima transformación das circunstancias,
ó trascurrir do solpor polas arterias,
á multitude crítica do peito;
é, xa que logo, a túa oportunidade de descubrir,
arrebolada sobre a curva incerta das pálpebras,
a ocasión perfecta pra me esquenceres,
cando xa eu conveña a despedida
e perciba cara o lonxe, mentres marcho,
a túa decisión última das bágoas

hai, canta razón tiñas,
unha inflexiónno meu falar húmido doutrora
cara unha languidez ausente, case cómica;
hai ese gusto acedo do vinagre, olor soamente,
un resaibo nas lecturas posteriores ó regreso;
hai este meu corpo deitado
que che envío a todas horas, a todas partes,
por todo signo ou mensaxe deste inverno

12

iv

cando miro atrás como fago agora,
cando o gusto acedo da memoria me sabe no padal a ningun sitio,
e as colores das lembranzas asulagan a cavidade do meu olfato,
sei que che arrinco a roupa en branco e negro

11

olvidar las horas

insisto cada día en ejercitar mi olvido

y todo lo que tengo son fracasos

y memoria

10

[...] como pode ser esta distancia,

como entender este cantil que inventaches

ó que asomo incrédulo e minúsculo na cima;

sei que se salto ó desafio,

se me enfrento á caída vertical coa que me tentas

deixarei pegada sobre as ondas,

máis tan fráxil que os segundos a castiguen

coa monotonía infranqueable das escumas [...]

9

viaje a septiembre

hoy he decidido inaugurar la muerte
de un mes y de un verano,
de un viaje que no existe o no recuerdo;
hoy se compone de horas distintas
en las que no hablo a la tierra,
en las que la tierra se esconde
bajo la tierra;

hoy ya no es agosto,
hoy ya no es posible ser agosto
y las fechas se muestran inflexibles
y hasta tu muerte quiere ser septiembre;

hoy inauguro tu muerte,
hoy señalo el día en que viajo hacia septiembre
con devoción insólita, con fe de ciega

viajo para no volver a ver agosto,
viajo para no volver a ser agosto,
viajo para no volver;

hoy inauguro tu muerte
y el otoño

8

souben que o mar naufragou en min
cando viñemos

7

correxir os días

pensei á tarde en correxir os días
pra que as distancias saiban retroceder e desculparse,
pra non te deixar ausente da memoria